تو روزگاری که غرور ٬ یه لازمست یه جور مده
دلم مدام فکر میکرد واسه خودش کسی شده
تا اون زمان که قلب من ٬ اسیر یک نفر شدش
خوشی ها بر عکس غمام کوچیک و مختصر شدش
هر عاشقی با هر غرور برا دلش فروتنه
عشق غم لذیذیه رفیقیه که دشمنه
منم یه مرد محکمی که عشق اونو ضعیف کرد
دنیا براش غصه و غم پشت سر هم ردیف کرد
واسه تموم غصه ها دلم در ورودیه
عشق چه درد تلخیه عشق چه درد خوبیه
منم همون غروری که برا دلش حقیر شد
سرش رو بالا می گرفت ولی چه سر به زیر شد
عشق یعنی اینکه به دل زده باشی چوب حراج
عشق یه درد نا علاج عشق یعنی یه احتیاج
