نبود این راه و رسمش

من و عاشقی و عشقی که رفتش
من و نبود و انتظار تلخش

من و تنهایی و روزای سختش
تلافی میکنم اما به وقتش

که من دل بستمو اون دل نبستش
شکسته شد غرور من به دستش

من و درد دلم با قاب عکسش
تلافی میکنم اما به وقتش

چه زجری داره دنیا وقتی نیستش
یه عاشق ، با دو تا چشمای خیسش

که کاشکی لا اقل میموندی پیشش
بدا به این دل و حال غریبش

قسم به قلبم و عشق عزیزش
به اون چشمات که چشمامو ندیدش

چقد سخته کسی قطع شه امیدش
بدا به این دل و حال غریبش

من و گریه من و تکرار اسمش
من و پاییز و این روزای سردش

نداشت قلبم برات انگاری ارزش
ولی عشقم نبود این راه و رسمش

من و تلخی این روزای رفته
من و تنهایی و روزای هفته

من و دردی که میدونی چقد سخته
ولی عشقم نبود این راه و رسمش

قِصه ی غُصه ی من

قِصه ی غُصه ی من مُفَصَله
 ازکجاشروع کنم به گفتنش

 بین ما کدوممون مقصره؟
 که خدا نگذره از مقصرش

 منو چه ساده به دست غم سپرد
 اونیکه جون میدادم بخاطرش

 بده که حقیقتت بشه خیال
 زندگیم شده خیال خواستنش

 داشتن خاطره های خوب ازش
 غصه ی نبودنش، نداشتنش

راهی میون بر

 
بد(ه) دل از غصه ی تو پر باشه
 دلِ من از دست تو دلخور باشه

 این غزلو بابت آَشتی گفتم
 شاید غزل راهی میون بر باشه

 اشک چشام باریده اونقدری که
 یقین بدون که میتونه کُر باشه

 زندگی با تو همه جورش خوبه
 حتی به زیر سقف چادر باشه

ا ون بارونی قشنگه که رو لبهاش
 صدای اهسته ی شر شر باشه

 مادر من ته تاقاریت می پرسه
 چرا باید بخت من این طور باشه

 یکی باید یه بالش از پر قو
  یکی زیر سرش یه اجر باشه

 خنده دروغشم ضروری هستش
  حتی اگه یه جور تظاهر باشه

 راه نجات بعضی زندگیها
 تنها میتونه یک تذکر باشه

 چرا باید رفاقتای کهنه
 این روزا خارج از تصور باشه

من سابق

  
بگو چه فرقیه بینِ
 این من و اون من سابق

 این من خسته و دلسرد
 اون من عاشقِ عاشق

 این منی که فلب سنگت
 دلخوشی هاشو ترور کرد

 اون منی که لحظه لحظه
 خنده لحظه هاشو پر کرد

 شوق و از دلم گرفتی
 منو از خودم گرفتی

 خیلی وقتا خیلی خیلی
 منو دست کم گرفتی

 من و این خیال خامم
 من وگوشه ی اتاقم

 توی واهی و خیالی
 که میای همش سراغم

 من و این اتاق خالی
 یک و جواب و بی سوالی

 مدتی زدم خودم رو
 به خیال بی خیالی

صدا زدم تو رو به هر صدایی

   کی به دلت نشسته تازگی ها
   که با دلم سردی تو این اواخر

   پاشو دلم وقت سفر رسیده
   پاشو که اجباری شدی مسافر

   اگه نشاطیم تو زندگیم بود
   یه مدته که جاشو غم گرفته

   زیادی خسته ام از اینکه هر کس
   زیادی من رو دست کم گرفته

   به لحنِ غگین صدای گیتار
   به این چشایی که عزا گرفته

   بگو کیه اونیکه تازگی ها
   تو دل بی رحم تو جاگرفته

   دلم کنار عکس تو میمیره
   تنهاییام دوباره زنده میشه

   تو جنگ دنیا با دل شکستم
   مثل همیشه اون برنده میشه

   عشق تو سایه سایه پا به پامه
   نقطه ی عطفی تو ترانه هامه

   صدا زدم تو رو به هر صدایی
   شاهدش این گریه ی بی صدامه

جمعه های خالی از تو

   به غروب جمعه هایی که ندیدنت رو دیدن
   به ذکرت نفس گرفتن به هوات نفس کشیدن

   به همه دقیقه هایی که به سمت تو دویدن
  به تموم اشکهایی که به یاد تو چکیدن

   اونا که به انتظارت غرقِ از عشق و امیدن
   گره خوردن به تو اما از همه دنیا بریدن

   بیا که غروب جمعه بغضا سینمو فشردن 
   توی این چشم انتظاری شده کارم غصه خوردن

   خنده ها لبم رو گم کرد دنیا خنده هامو دزدید
   با یه پرسش منو ول کرد یعنی میشه باز تو رو دید

   جمعه های خالی از تو پر از بغض شکسته
   چشمای منتظرایی که به راه تو نشسته

   بی تو جمعه میگذرونم برسم به روز باتو
   بگو چند تا جمعه مونده چندتا جمعه مونده تا تو

خاطرات شور دریا

   

   کی خاطرات دل رو ساده ازش گرفته
   تو گریه های دریا ماهی عطش گرفته

   من قایقی شکسته زندانی جزیره
   که با صدای موجا بغض دلش میگیره

   بعد از تو هر دو چشمم اسمش خلیج میشه
   واسه شکستن من دنیا بسیج میشه

   هرچی که از تو دارم این خاطرات شوره
   یادت رو میشه دریا از ذهن من بشوره؟

   لازم به گفتنت نیست که بوده این حماقت
   این ماهی با یه قلاب کرده اگر رفاقت

   ماهی بگیر بازم از اب این گل آلود
   میدونم این جدایی واسه تو ساده تر بود

یک دل سیر

اگر ازم بدی دیدی به دل نگیر
اگر دلم نبوده خیلی سر به زیر

کاش میشد وکاش میتونستم این شبا
تو بغلت گریه کنم یک دل سیر

دورت بگردم ای دل

 ای قلب خسته ی من
 انبار بغضهایی

داری هنوز میسازی
 با قصه ی جدایی

 دورت بگردم ای دل 
تنها پناهتم مرد

نبودنش رو هرگز
طاقت نمیشه اورد